رمضان در تنهایی، رمضان‏‌تر است

همه‌ی چیزها روح دارند و روح هرکدام آن‌ها می ‏خواهد که پاک شود. بوته‏‌های توت‏‌فرنگی هم می‏‌خواهند پاک بشوند. ابر هم فقط به این دلیل می‏‌بارد که می‌خواهد پاک شود. نوشته‏‌های روی میز هم دلشان می‏‌خواهد که پاک شوند. همه‌چیز در ماه رمضان به سوی پاکی می‏‌رود. همه‌چیز در ماه رمضان سفید و نورانی است.

غروب‏‌های ماه رمضان روح  همه‌ی چیزهای توی خانه دور من جمع می‏‌شوند. من حجم تنهایی‏‌ام را بغل می‏ کنم و به همه‌ی آن چیزها می‏‌گویم روزهای رفته را بشویند.

خودم هم تقویم زندگی‌‏ام را بیرون می‏‌آورم. رنگِ روزهای زیادی، پریده است. چیزهای کوچک زیادی را از یاد برده‏‌ام. اما خدا از توی تمام صفحه‌ها دارد مرا نگاه می‏‌کند. من از نگاه او نمی‌‏گریزم.

او در ماه رمضان مهربان‏‌تر نگاهم می‏ کند. او خودش این تقویم را برایم فرستاده است. او در فصل‏‌ها می‌‏نشیند و تازه‌شدن مرا نگاه می‏‌کند.

او دوست دارد من همیشه صورتم را به سمت او برگردانم.

او دوست دارد من همیشه با او حرف بزنم. کلماتم را به او نشان بدهم. ماجرای تلاش روح چیزهای توی خانه برای پاک‌شدن را برای او تعریف کنم. رازهایم را به او بگویم. برای او اشک بریزم. برای او بخندم. برای او قصه بگویم و برای او روزهایم را به تماشای جهان ببرم.

غروب‏‌های ماه رمضان، او مرا با نام کوچکم صدا می‏‌کند. به من می‏‌گوید که نوشته‏‌های دفترچه‌‏ام را خوانده است. به من می‏‌گوید که از خواب‏‌هایم خبر دارد. می‏‌گوید که حاضر است به من روزهای بهتری بدهد.

او می‌خواهد من از او بپرسم پاک‌شدن چگونه است؟ و او به من بگوید که یعنی طوری از فصل‏‌ها بگذری که خودت بتوانی پشت و روی قلبت را تماشا کنی، بتوانی صدای خودت را در خواب بشنوی، از سایه‏‌ی خودت نترسی و وقتی داستانت را برای خودت تعریف می‏‌کنی، از پایان آن هراسی به دلت راه ندهی.

تمام چیزهای خانه به تو دلداری می‏‌دهند. تو در میان آن‏‌ها نشسته‏‌ای. تنهایی با توست و تو اصلاً از تنهایی هراسان نیستی. وقتی تنها هستی، رمضان برایت، رمضان‌‏تر است!

تصویرگری: سایت وینبری‌آرت